به قلم علی البرزی
بی‌شک شما هم در خیابان‌های شلوغ و پرهیاهوی شهرتان با شهروندانی مواجه شده‌اید که با یک عصای سفید آرام از کنار خیابان، پیاده‌رو و کوچه و محله در حال گذر هستند، عکس‌العمل شما در مواقع مواجه شدن با این افراد چیست؟ شاید شما هم از آن گروه افرادی باشید که رعایت حال این افراد را می‌کنید و به احترام حق زندگی شهروندی آنها در خیابان و محله یار و همراهشان می‌شوید اما هستند افرادی که عصای سفید، چشمان نابینا، وضعیت جسمی و بسیاری از مشخصه‌های یک انسان معلول را می‌بینند اما غرق شدن در زندگی روزمره و مادیات اجازه ایستادن به آنها برای احترام به زندگی دیگران را نمی‌دهد!
تاریخ هم در این باره گواهی می‌دهد انسان‌های بزرگی در طول تاریخ وجود داشته‌اند که با وجود محروم بودن از نعمت بینایی، مدارج عالی علمی و اخلاقی را طی کرده‌اند. فردا ۲۳ مهرماه است، روزی که به نام روز جهانی «عصای سفید» نامگذاری شده است، به همین مناسبت هر ساله برنامه‌های گوناگونی در سراسر کشور برگزار می‌شود.
[1]نا بینا
در سال ۱۹۵۰، سازمان آموزشی، علمی‌و فرهنگی ملل متحد (یونسکو) و شورای جهانی نابینایان در جلسه‌ای مشترک، قانون «عصای سفید»را بررسی و تصویب کردند و روز ۱۵ اکتبر برابر با ۲۳ مهر ماه روز جهانی عصای سفید یا روز جهانی «ایمنی نابینایان» اعلام شد.
روزها و هفته‌های جهانی که از سوی سازمان ملل متحد و نهادهای وابسته اعلام می‌شوند، حکایت از آن دارد که آن پدیده به نوعی با تمام مردم دنیا مرتبط بوده و موضوعی محلی یا ملی نیست بلکه جنبه عمومی و جهانی دارد و هدف آن ارتقای اذهان عمومی درباره مسائل مربوط به معلولیت‌های گوناگون و افزایش آگاهی جوامع است که باید با پیوستن افراد معلول در تمام جنبه‌های سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی زندگی حلقه کاملی از تعامل افراد معلول و جامعه تشکیل شود.
به عبارت دیگر قصد اصلی برنامه‌ریزان، یادآوری یک ضرورت اجتماعی به نام احساس مسؤولیت همگانی در مقابل معلولیت و نیز ضرورت رسیدگی و توجه جدی به مسائلی از دنیای امروز که اغلب به دلایلی با بی‌توجهی، بی‌مهری و غفلت جهانیان روبه‌رو می‌شود، بوده است.
اما با نگاهی به برنامه‌ها و اقدامات انجام شده در سال‌های گذشته می‌توان به این موضوع اذعان داشت که بسیاری از طرح‌ها و برنامه‌ها در حد یک حرف یا وعده باقی‌مانده و به جز برگزاری چند همایش یا سمینار کارشناسی، فعالیت جدی آنطور که باید برای حمایت از افراد معلول بویژه نابینایان در جامعه انجام نشده است، به نوعی همایش‌ها و مراسم‌ها به برنامه‌هایی رنگ و وارنگ تبدیل شده که خدمت‌رسانی به این قشر از جامعه را به نوعی تحت تأثیر قرار داده است. هرچند نیازمندی‌های افراد نابینا با سایر اقشار جامعه تفاوت عمده‌ای ندارد، اما این گروه از افراد معلول، نیازمند توجهی خاص در زمینه آموزش، اشتغال، فرصت‌های اجتماعی، امور اقتصادی و معیشتی و استفاده از رسانه‌ها، استفاده از تلفن و امکانات ارتباطی هستند.
مهم‌ترین مشکل برای این افراد، برقراری ارتباط با دیگران است که متأسفانه به دلیل ناآشنایی مردم در بسیاری از موارد، تلاش عزیزان نابینا برای ایجاد ارتباط با شکست روبه‌رو می‌شود و این خود دلیلی برای گوشه‌گیری و منزوی شدن برخی از آنها می‌شود. نگرش جامعه نسبت به روشندلان و همچنین برداشت آنها نسبت به خود که به طور طبیعی متاثر از برخورد جامعه و فرهنگ حاکم است، نقش مهمی در چگونگی تشکیل انگیزه‌ها، توسعه و رشد استعدادهای نابینایان دارد، بنابراین جامعه و نهاد خانواده مسؤولیت خطیری را در زمینه ایجاد و تقویت انگیزه‌های بالنده در نابینایان برعهده دارند.
تاریخ هم در این رابطه گواهی می‌دهد انسان‌های بزرگی در طول تاریخ وجود داشته‌اند که با وجود محروم بودن از نعمت بینایی، مدارج عالی علمی و اخلاقی را طی کرده و نه تنها برای جامعه خود، بلکه در جهان سرآمد بوده‌اند. فراموش نکنیم، قانون عصای سفید، تصویری جدید از نابینایان را در جامعه برای تمام افراد ترسیم می‌کند. این قانون از یک طرف از افراد نابینا می‌خواهد که به منظور حمایت از منافع خود، از تمام مفاد این قانون مطلع باشند و از سوی دیگر از آحاد جامعه می‌خواهد نسبت به حقوق این افراد در جامعه آگاهی‌های لازم را داشته باشند./ انتهای مطلب
منبع: روزنامه وطن امروز
[2]