اگر این روزها نام هر کدام از بازی‌های محلی و قدیمی را برای نوجوانان و جوانان بیان کنیم، برای آنها بیگانه است و موضوع صحبت‌های آنها تنها روی بازی‌های رایانه ای در اصطلاح تیر و تفنگی متمرکز شده است! علاقه و استقبال از بازی‌های رایانه‌ای بین نوجوانان، جوانان و حتی بخشی از کودکان در جامعه به حدی رسیده است که به باور کارشناسان نیمی از رایانه‌های شخصی بیشتر به منظور بازی خریداری می‌شود!
علی البرزی
این روزها علاقه و استقبال از بازی‌های رایانه‌ای بین نوجوانان، جوانان و حتی بخشی از کودکان در جامعه به حدی رسیده است که به باور کارشناسان نیمی از رایانه‌های شخصی بیشتر به منظور بازی خریداری می‌شود!
این در حالی است که گرایش به این بازی‌ها که بنابر آمار منتشر شده به سطوح سنی پایین‌تر هم رسیده، این روزها اولویت اصلی و انتخاب اول فرزندان ما برای اوقات فراغت است و دنیای پرهیاهوی بازی رایانه ای بیش از پیش بین خانواده‌های ایرانی گسترش یافته است و جالب اینجاست که برای بازی‌های رایانه ای از راه‌های گوناگون در جامعه هم تبلیغ می‌شود.
البته در آن سوی ماجرا هم آسیب‌های ناشی از اینگونه بازی‌ها خود داستان مفصل دارد.اینکه چه جریانی شکل گرفته که باید شاهد این وضعیت در سطح جامعه باید باشیم, واکاوی دلایل اجتماعی آن مقوله ای مهم است که در یک یا چند پاراگراف نمی‌گنجند و باید در مجال دیگر به آن پرداخت.
اما نکته مهم در این بحث درباره تبلیغ بازی‌های قدیمی و بومی در کشور است، به راستی در سال‌های گذشته سازمان‌ها و دستگاه‌های اجرایی، فرهنگی و هنری چقدر وقت و هزینه برای تبلیغ و ترویج بازی‌های بومی و قدیمی اصیل ایرانی و یادآوری خاطره‌های خوب قدیمی‌ها با این بازی‌ها را در دستور کار خود داشته اند؟
براساس مطالعات و پژوهش‌های انجام شده توسط کارشناسان اجتماعی ، در روزگاری نه چندان دور بیش از ۱۵۰ نوع بازی بومی محلی میان کودکان، نوجوانان و جوانان ایرانی مرسوم بوده است که این روزها کمترین اثری از آنها در جامعه باقی نمانده است.
نکته تاسف بار موضوع این است که اگر این روزها نام هر کدام از بازی‌های محلی و قدیمی را برای نوجوانان و جوانان بیان کنیم، برای آنها بیگانه است و موضوع صحبت‌های آنها تنها روی بازی‌های رایانه ای و آن هم بیشتر روی یک گروه از این بازی‌ها متمرکز می‌شود، بازی‌های مبارزه ای و در اصطلاح جوانان امروزی، تیر و تفنگی!
این روزها در کشور لیگ بازی‌های گوناگون رایانه ای برگزار می‌شود، اما دریغ از یک برنامه مشخص برای بازی‌های سنتی و اصیل ایرانی !
به راستی چه ایرادی دارد اگر متولیان آموزش و فرهنگ در کشور به صورتی برنامه ریزی کنند که فرزندان ایران زمین در هر رده سنی در کنار فراگیری دروس خود در مدارس، با یک بازی محلی هم آشنا شوند. چرا در زنگ‌های ورزش مدارس به جای انداختن یک توپ زیر پای بچه‌ها و رها کردن آنها به بهانه انجام ورزش ، بازی‌های سنتی به آنها آموزش داده نمی‌شود.
فراموش نکنیم ، اگر برنامه ریزی درست و جود داشته باشد و فرزندانمان شیرینی اصالت و ایرانی بودن بازی‌ها را درک کنند بی شک به این بازی‌ها نیز در کنار دنیای تکنولوژی رغبت پیدا می‌کنند.
منبع: روزنامه مردم سالاری
