علی البرزی

ما انسان ها آن قدر در زندگى ماشینى و مشکلات ناشى از آن غرق شده ایم که گاهى از کنار مسائل و مکان هایى با ارزش زیاد مى گذریم اما کوچک ترین توجهى به آنها نداریم.

یکى از این مکان ها که شاید در مسیر رفت و آمد خیلى از ما باشد در خروجى ایستگاه مترو قرار دارد. هر روز وقتى با عجله از ایستگاه مترو میدان امام خمینى(ره) و خروجى خیابان ۱۵خرداد بیرون مى آییم خوب است اندک توجهى به یک بناى عظیم تاریخى که ایستگاه مترو در نزدیکى آن ساخته شده، داشته باشیم.

قورخانه

روزگارى در ارگ سلطنتى تهران به دستور شاه قجرى سر در قدیمى قورخانه با مساحت ۲۳۰ متر بنا شد. در این بنا از آجرهاى کوره اى براى تزئینات استفاده شد. سر در قدیمى قورخانه بنایى ترکیبى است که از دو حجم و دو سطح مختلف تشکیل شده است .

قسمت فوقانى سر در با اتاق آن مانند پل ارتباطى براى ارتباط با سر در طبقه دوم عمل مى کند. در طبقه همکف و طرفین دالان دو اتاق هم عرض با دالان قرار دارد که در زمان خود اتاق جنوبى براى تفتیش استفاده مى شده و اتاق شمالى، تلفنخانه یا اتاق کشیک بوده است.

بدون پنجره

از بناى سر در ورودى به غیر از دالان اصلى هیچ در و پنجره اى به خیابان باز نمى شود و این موضوع از خصوصیات بارز معمارى زمان خود بوده است؛ این بناى تاریخى در مرداد ماه سال ۷۶ به شماره ۱۹۱۲ در فهرست آثار ملى ایران به ثبت رسید.

از کنار آن مى گذریم

 در قسمت زیرین این مکان تاریخى، ایستگاه مترو بنا شده است و خروجى خیابان ۱۵ خرداد در زیر دروازه اصلى قورخانه قرار دارد، این دروازه در حکم محافظى از مترو محافظت مى کند و روزانه هزاران مسافر مترو از کنار آن عبور مى کنند.

در ماده یک قانون اساسنامه سازمان میراث فرهنگى کشور آمده است: «میراث فرهنگى شامل آثار باستانى باقى مانده از گذشتگان است که نشانگر حرکت انسان در طول تاریخ بوده است و با شناسایى آن زمینه شناخت هویت و خط حرکت فرهنگى میسر مى شود و از این طریق زمینه عبرت براى انسان ها فراهم مى آید.»

به نظر شما، خیلى از ما که هر روز از کنار این اثر تاریخى مى گذریم، در شناسایى و البته شناخت هویت آن موفق بوده ایم !/ انتهای مطلب

منبع: جوان